ooooooooooooooo

En zo geschiedde het dat ik op een maandagochtend op de E40 richting Brugge snelde. Alweer met een bijzondere missie, dat spreekt. Enige dagen voordien werd ik namelijk tot in het diepst van mijn ziel geroerd. Door een foto van een kat dan nog wel. Op Facebook dan nog wel. Een bericht van Kittenopvang Mies Poes over kleine Lewis, 9 weken oud, een vondeling. Hij zocht een adoptiegezin. En hij keek me zo recht in het hart met zo'n mooie ogen dat ik niet anders kon dan "ooooooooo" zeggen, een beetje klaaglijk bijna. De kinderen kwamen onmiddellijk aangelopen, ietwat ongerust. Maar toen ze de foto van Lewis zagen, konden zij ook niets anders meer uitbrengen dan "ooooooooo". Wij wisten het dus meteen, Lewis was de onze. Het was enkel nog een kwestie van M. overtuigen. Dacht ik. Want hij wou nog een jaartje wachten voor we een derde telg in huis zouden nemen. Zei hij altijd. Tot hij Lewis zag. "Ooooooooooo".
Bingooooooooooo!

Reclame:

En oooooooooo wat een heerlijk beestje is het. Lief, grappig, vrolijk, speels, zindelijk. De dochter kan er nog wat van leren.
Er is wel 1 voorwaarde aan zijn verblijf verbonden: poezebeest mag onze ecologische voetafdruk niet verhogen. Ik verdiep me dus deze dagen in de composteerbare kattenbakvulling, veggie kattenbrokken en duurzame speeltjes. Waarlijk interessant, heus!

mijn volgende webwinkel

Soms worden goede ideeën een mens zomaar in de schoot geworpen. Of in dit geval: in de brievenbus. Ziehier:

De naam van mijn volgende webwinkel ligt al vast! 

ontsnapt!

En zo geschiedde het dat ik deze morgen met de wind vanvoor en de regen vanachter richting BoHo pedaleerde. Zaterdagochtend, half 10. De enige fietsers die mijn pad kruisten waren mensen zoals ik. Er halvelings de pest in omdat ze hun uitgebreid ontbijt met krant en croissants vrijwillig inruilden voor een fietstocht op nuchtere maag. Maar ook halvelings ontzettend uitgelaten over de ochtend vol creatieve vrijetijdsbesteding die hen te wachten stond. Enkele luttele uren zonder jengelende kinderen, volle vaatwasmachines of afgeladen boodschappenmanden. Even ontsnappen.
Ik deed het dus vanmorgen. Weg was ik! Met in mijn sjakosj: een haakpen en een bol haakgaren. Drie uur lang was ik alleen maar met die twee dingen bezig. Nu ja, ik kletste ook wat met de andere haakdames, slobberde thee met koekjes en probeerde ondertussen halve vasten, lossen en al dan niet dubbele stokjes zo elegant mogelijk aan elkaar te haken. Een basisworkshop, ja. Soms moet een mens zijn plaats kennen. Maar deugdzaam dat dat was, zo wat nederig zitten crocheteren. En wat een voldoening, mensen toch! Aan het eind van die drie uur haakte ik zelfs een margriet bij elkaar. Ik kon bijna niet meer stoppen met grijnzen. Het strafste volgde echter bij thuiskomst. Toen haakte ik, zomaar uit de losse pols, een muts voor de Duplo-ridder van de zoon!

PS: ondertussen is de Missie vol pracht volbracht, maar daarvoor moet ik u momenteel gewoon doorverwijzen. Ik moet namelijk dringend én op bestelling een ridder-debardeur haken. 

pure coolness

Volgens De Morgen van gisteren is mijn shop niet alleen ecocool maar ook ecochic. We zijn er ons direct naar beginnen gedragen. Met een fotoshoot mét model, namelijk. Tot nu toe figureerden M. en ik zelf als paspoppen. In het geval van M. is dat resultaat nogal aan de bevredigende kant. In mijn geval loopt het altijd uit op een onthoofding. Ontzettend flatterend.
Maar nu zijn we dus ecochic. En we nodigden daarom terstond een gelijkaardig model uit. Voor een fotoshoot op ons terras in het kader van De Missie. Ja, op ons terras. De locatie kan dus nog cooler. Maar daar wordt aan gewerkt. Met onze coolness halen we wellicht binnenkort de cover van Wallpaper*. Je ziet dat al zo aankomen.

Beursbericht.

Mei is voorbij! Dat wist u al. Ik realiseer het me nog niet helemaal. Mei maakte mij bij momenten zot. Er was achtereenvolgens een homesale, Tapisplage, De Vitrine en Petit Bazaar. Het enige weekend dat ik niet ergens luidkeels mijn marchandise stond aan te prijzen, pakte ik dan toch weer mijn valiezen voor een lang familieweekend in den vreemde. Ik leefde de voorbije maand dus
* ofwel in mijn bureau tussen de dozen: inpakken uitpakken inpakken uitpakken inpakken uitpakken inpakken uitpakken - ja, ik zeg dat nu evenveel keer als ik dat gedaan heb.
* ofwel in mijn auto tussen de thermossen met thee en kruimels van vette koffiekoeken
* ofwel in mijn ieniemienie stand in donkere hangaars, kille entrepots en bloedhete congreshallen.
Dat klinkt verschrikkelijk. Maar dat is het niet. Want hoe leutig is het niet om 3 madammen tegelijk en ongeremd een rokje van Froy & Dind te zien passen (helaas geen beeldmateriaal, bescherming van de privacy en zo), om de eerste shirts van De Missie over de toonbank te zien gaan of om een jonge gast met een vache van een moustache breed glimlachend te zien vertrekken met het mélimoustache-shirt van Mr. Poulet. Zo'n taferelen zie je niet zo door de week als webshopjuffrouw. Ook een keer kletsen met de buren is ronduit plezant. Volgend jaar reserveer ik op alle beurzen een plaats naast de dames Chicken Rhythm. Leutige kippen, die chica's. Enfin, ik voelde mij dus zo eens een échte winkelmadam, met mijn spullen netjes geordend per kleur, per maat, per soort, per merk, per...

Maar toch: mei is voorbij en ik ben blij! Er is namelijk nog steeds De Missie, die dringend eens degelijk moet afgewerkt worden. Ik moet de komende maand ook veel tellen. En ondertussen zit de inbox alweer vol. Met uitnodigingen voor de volgende beurzen.