en toen begon het begin pas goed

En toen sprong het licht plots op - ja - groen. Ik zou gaan bloggen. Het idee lag al lang ergens te sudderen. In eigen vet dan wel. Redenen genoeg om het in die toestand te houden:

1. tijdgebrek. Ja, winkeltje spelen is een tijdrovende aangelegenheid. Daar bovenop zijn er ook nog de twee actieve jonkies, de man M. en de behoefte om af en toe gewoon eens een cake te bakken. Bijvoorbeeld.
2. luiheid. Ja, winkeltje spelen is een tijdrovende aangelegenheid. En de jonkies, de man M. en de andere bezigheden zijn dat ook. Maar waar een wil is een weg, maar die wil, die is soms wel eens wat weg. Ik bedoel maar: in de avond even lekker lui onderuitzakken, dat is toch gewoon wat een mens toekomt na een dolle dag.
3. faalangst. Er wordt heel wat afgeblogd, de ene doet al wat beter dan de andere. En ik wil natuurlijk die betere zijn, dat spreekt. Maar ik? De internetgemeenschap toespreken? Waarover wauwelen? Hoe vaak? En vooral: waarom?

De man M., die had op al die vragen en onzekerheden antwoorden. Zoals altijd. De man M., dat is namelijk een zeer intelligente man, die bovendien alles kan. Dus de man M. maakte een blog aan en hoopte dat ik zijn antwoorden dan wel in de praktijk zou omzetten. Niet dus. Tijdgebrek, luiheid en faalangst bleven regeren. De man M. houdt echter niet van leegheid en nog minder van gesudder. Dus hij ging zelf aan de slag en plofte enkele van mijn recente productteksten op het blog. Want helaas, één vaardigheid mist de man M.: schrijven. Anders had dit blog al gebulkt van de genialiteiten. Maar nu was het dus van copy paste. En productteksten op een blog, dat vind ik nogal misplaatst. Dus schreef ik schuchter zelf een mini berichtje (3 zinnen!) over onze vermelding op flavourites.nl. De man M. was door het dolle heen. Het blog was gelanceerd! Zo dacht hij. Er moesten echter nog 4 productteksten en nog wat gecopypaste volgen voor mijn maat vol was en ik het licht groen zag worden.
Ik gooide punt 1, 2 en 3 over de haag, dacht foert en begon.