Afvallig.

Gisteren een en al wabi sabi, vandaag de afvalligheid zelve. Afval is namelijk het dagthema van de No Impact Week, waar ik gisteren blakend van vertrouwen aan begon. "Raak geen prullenbak aan", luidt het No Impact-devies vandaag. Wel, ik heb gezondigd. Niet een paar keer, maar zoveel keer dat ik de tel helemaal ben kwijt geraakt en zelfs wou kwijt raken.

De voornemens waren er nochtans. Ik zou de boodschappen doen bij Ayuno, waar ik zoveel mogelijk onverpakt lekkers zou kopen en in zelf meegebrachte tassen zou stoppen als mijn ouwe trouwe GOEDzakken en herbruikbare broodzakken. De goedzakken gingen mee, de broodzakken bleven thuis. Vergetelheidje. -1 dus. Brood in papieren zakken dan maar. Net als de dadels, de noten, de mandarijnen en het gebak. En verder... viel er niet veel ander onverpakt goed te bespeuren. Flauw! Waar o waar kan je verpakkingsvrij of -luw shoppen?

Daarna belandde ik nog bij de papierwinkel, waar ik grote vellen gerecycleerd papier kocht (voor een schoon kerstproject, waarover later meer) die werden ingepakt in... plastic. Of ze het niet in papier konden inpakken? Euh, nee, die vraag hadden ze nog nooit gekregen. De dochter kreeg dan nog stempels, met eco-inkt en alles erop en eraan, maar wel verpakt in... plastic. Slecht bezig! Maar de dochter had een vakantiekater en ik wou haar gewoon maar een beetje opvrolijken. Alleen werd ik er zelf niet vrolijker van.

En het ging van de regen in de drup. Want ondertussen staat de pompoen op zijn Zsazsa's in de oven te garen... in aluminiumfolie! Zucht. Ik mis waarschijnlijk een of ander inzicht, want ik zou niet weten hoe je de pompoen op die manier kan laten garen zonder aluminiumfolie. Maar er moet toch een methode zijn, niet? Iemand?

Maar hé, er valt hier ook wel wat goeds te melden. We drinken kraantjeswater, thuis gewoon uit de kan, onderweg uit de Dopper. We gebruiken immer en altijd en voor alles en nog wat herbruikbare tassen. M. koestert zijn wormenbak (die naar mijn gevoel nog steeds niet op kruissnelheid zit, alle tips dus welkom aan het adres van M. want ik moei mij daar niet mee) en we recycleren alles wat er maar te recycleren valt. Zoals dit, vandaag toevallig (echt toevallig) in elkaar gebokst, halvelings en slordig en op dezelfde manier gefotografeerd, maar zo zijn we dan soms ook wel en het gaat hem om de idee natuurlijk:

Hoe geweldig is dat, jongens! Een auto gemaakt van een doos waarin vandaag weer iets leuks voor de shop arriveerde. Smeerkaasdoosje als stuur, half WC-rolletje als achteruitkijkspiegel en een volledig als uitlaat en verder niks gepimpt, zelfs de stickers van DHL er niet afgehaald, de kinderen waren er zo al content mee. En ik ook dan, natuurlijk. Maar toch... voel ik me nog altijd wat afvallig.

Wabi sabi.

Zo. Ik ben helemaal wabi sabi. De herfstvakantie bracht de familie GOEDvandoen namelijk naar de Hoge Veluwe, Nederlands mooiste Nationaal Park. We doorkruisten met rijwiel, boterhammen en kinderen de slordige 5400 hectare bos, heide, vennen en stuifzand. We snoven kunst met grote K, mossige boslucht en kleurrijke paddestoelen. We speelden verstoppertje en mens-erger-je-niet, vol overgave en uitbundiger dan ooit tevoren. En 's avonds wentelden we ons in een gelukzalige waas van dolce far niente. Compleet wabi sabi dus. Ofte: we leefden een week lang 'eenvoudig, niet-materialistisch, bescheiden, waarderend en bedachtzaam in de tijd die voorbijging'.
Als bewijs zwier ik er wat wabi sabi foto's tegenaan:

Echt dolletjes werden we ervan:

En mindful als geen ander! We lazen dan ook niet voor niets Flow Magazine. 

Maar nu zijn we dus terug. De bakfiets smeekt om een onderhoudsbeurt en een pakjesronde. De agenda knarst onder de afspraken. Op de salontafel ligt niet Flow, maar keiharde vakliteratuur: 

En niet onbelangrijk: vandaag begint de No Impact Week, een Belgisch-Nederlands project om mensen aan te moedigen een week (6 t/m 13 november) te experimenteren met een duurzame levensstijl. Nou, wabi sabi of niet, daar kan je maar beter aan meedoen. Experimenteren is namelijk altijd leuk. En leerzaam. En in dit geval niet moeilijk: je kan gewoon een handleiding downloaden, met een overzichtelijk en ontzettend toegankelijk programma om je experiment in te vullen. 

Vandaag op het programma: consumeren. Of hoe je kan leren dat minder te doen. Het zogenaamde consuminderen. Ik mag dan wel een shop runnen, ik ben daar grote voorstander van. Maar met een lichte nuance. En nu ga ik even aan het citeren, bovenstaand boek ligt namelijk niet voor niets op de salontafel, ik lees daar ook werkelijk in! Dus ik citeer Louise Vet, hoogleraar Evolutionaire Ecologie: ‘Mensen roepen altijd dat we moeten consuminderen, maar we moeten vooral consumanderen. De dingen anders aanpakken. Je hoeft eigenlijk geen welvaart op te geven als je maar duurzaam te werk gaat.' 

Zo is dat! En eenvoudig, niet-materialistisch, bescheiden, waarderend en bedachtzaam als we zijn, moet ik zeggen dat de familie GOEDvandoen op vlak van duurzaam consumeren nogal erg goed scoort. Morgen staat echter 'afval' op het programma. M. mag dan wel een wormenbak hebben, maar echt waarderend ben ik daar nog niet over. Ik spring nogal kwistig om met vochtige doekjes (van de kindersmoelen tot de toile cirée). En oude kleren verknippen tot zakdoeken, daar ben ik ook nog niet aan toe. Werk aan de winkel dus. Maar ik heb er alle vertrouwen in, want: uiteindelijk is het toch gewoon allemaal een kwestie van... wabi sabi!

Weg van de melkweg.

Rode wangen heb ik er van. Van een dag vol contentement en amusement. Ik ging namelijk op pad. Of beter: op jacht. En ik kwam terug... met een buit. Die zag er zo uit:

Twee pakjes: het ene voor hem (Titus) en het andere voor haar (Roos). Ze waren netjes ingepakt, maar ik was al vol overgave de papiertjes aan het lospeuteren toen me opeens te binnen schoot dat deze pakjes dus voor de kroost bestemd waren en bijgevolg ook door hen moesten uitgepakt worden. Dat deden ze. Net als de moeder vol overgave. 

Kleren dus. Mooie kleren. Veel kleren. Voor weinig geld. Ik tel het even na, want het is werkelijk spectaculair: 2 broeken, 2 pijama's, 8 t-shirts met lange mouwen, 1 jurk en 1 dikke gilet, dat alles voor een slordige 100€. O ja, de kinderen moeten eveneens slim worden, dus ik kocht er nog 5 boekjes bij ook. Inbegrepen in de prijs. Zo. Wat denkt u daarvan? Dat ik naar de Hema ging? Helemaal fout! De jacht vond plaats bij Milky-Way, een heerlijk tweedehandswinkeltje voor kinderspullen aan de Scheldeoever in Temse. Of all places, ja. Maar echt, ga daar naartoe. 

Het is daar gezellig, opgeruimd, niet te groot en niet te klein en de sympathieke mevrouw Milky-Way, Annelore Ledoux, presenteert een selectie tweedehands en nieuw om van te snoepen. De nieuwe spullen zijn bovendien eco en dat maakt het plaatje natuurlijk helemaal af. Want dat is het hem nu juist. O zo vaak berichten mensen mij dat ze op vestimentair vlak wel graag de eco toer willen opgaan, maar dat het te duur is. Over die prijs valt te discussiëren: fair en bio heeft zijn prijs, dat is logisch en die prijs is zeker niet onbetaalbaar. Maar uiteraard heeft niet iedereen evenveel geld veil voor kleding. Ik ook niet. En daarom ga ik dus naar Milky-Way en niet naar Hema en consorten. Voor een heerlijke portie tweedehands. Ter aanvulling van de ecologische kleding van GOEDvandoen, een andere geweldige winkel waar ik de volgende keer uitvoerig over zal berichten. 

O ja, die rode wangen, die zijn er niet door het shoppen. Ik nam namelijk ook de dochter en haar loopfiets mee. En na Milky-Way scheurden we over de Scheldedijk, picknickten we in de zon op een lap industrieel erfgoed van de Boelwerf, telden we de voorbijvarende rivierboten en lazen we de nieuwe boekjes van voor naar achter en van achter naar voor. Echt, ga daar naartoe. En vergeet de kinderen, de fietsen, de rolschaatsen en de waveboards niet. 

Open Bedrijvendag, savooikool en transitie.

Ik ga het kort houden. Het is zondagavond, ik heb een knoert van een verkoudheid én ik deed vandaag (en gisteren) mee aan de Open Bedrijvendag. Al had ik het zelf zo nog niet bekeken. Naar aanleiding van de eerste verjaardag van GOEDvandoen zette ik dit weekend namelijk de deuren open van het hoofdkwartier. Als je het reilen en zeilen van mijn Bedrijf wat volgt, moet je daar ergens wel iets van opgevangen hebben. Ik noemde het een "ontmoet en groet" en dat werd het ook. Zeer gezellig, een sapje, een cakeje, de buurman, de tante, een resem vrienden en nog wat diehards van klanten die liever de koelte van mijn pashok opzochten dan de hitte van de barbecue. Heel sympathiek. Wegens aanslepende werkzaamheden op mijn erf had ik voor de gelegenheid een groene loper uitgerold en in de rapte een savooikool geplant. En dat trok ook nog wat publiek. De openbedrijvendaggangers, dus. Enfin, erg interessant allemaal.

Maar dus: momenteel ben ik even gaar als die savooikool die 2 dagen in de blakke zon tussen het puin lag te stoven, dus ik lig in de zetel met een zak koeken andere blogs af te schuimen. En haha, die Mme Zsazsa is weer zo goed! Ze heeft het voor de gelegenheid eens over transitie en al. Lees maar hier. Ze heeft ook een wedstrijdvraag. En het is deze keer niet van het mooiste kleedje kiezen of zo. Nee, het is deze, ik citeer:

"Degene die het concept transitie in de context van ecologie duidelijk en zo bondig kan uitleggen dat het interessant blijft, in normalemensenwoorden* wint een transitiekadoo. *Denk Colruyt ipv natuurwinkel"

Zo, dat lijkt me nog eens een vraag voor jullie, lieve lezers. Ideaal om daar eens op deze zomerse zondagavond over na te denken. Ik doe ook mee! Maar niet vanavond. Eerst mijn koeken opeten.

pannenkoekenpret met Lisette - het recept!

Ik had me voorgenomen nooit meer over eten te schrijven. Om de simpele reden dat ik alleen maar uiterst wansmakelijke foto's maak van mijn uiteraard uiterst smakelijke kooksels. Erg vervelend. En vooral voor u, lezer, uiterst onappetijtelijk. Het is een kwestie van gebrek aan talent en ongeduld, want eens uitgekookt, wil ik alleen nog maar met spoed aan tafel gaan en niet eerst nog een fotoshoot uit mijn mouw schudden.

Maar helaas, ik heb gezondigd. Ik at vanmiddag vegan pannenkoeken met de dochter. En ze waren zo lekker. Zo lekker! En ik nam een foto. Uiteraard liep het pannenkoekenfestijn al bijna op zijn einde toen ik überhaupt aan een foto dacht. Vandaar dat u maar 1 pannenkoek ziet. Het was dus die pannenkoek die niemand nog op krijgt, zelfs niet als de knoop van de broek is losgemaakt en de rits ook al een beetje openstaat. Zo, ik zwier die foto dan maar meteen op uw bord, dan ben ik er vanaf. Lees vooral verder.

Je zou dat dus niet zeggen als je die pannenkoek daar ziet liggen, maar die is ronduit de-li-cieus. Zacht als fluweel, aan de randen crispy knapperig en van smaak, laat ons zeggen, rijk en vol. Met een beetje oma-made pruimenjam erop is het een godenspijs, ik zeg het zoals het is. En, u kent mij ondertussen, het recept is poepsimpel! Geen ei moet je daarvoor breken, geen koe hoef je daarvoor te melken. Zo vegan als wat. Het recept komt uit Lisette Kreischers Ecofabulous koken, mijn kookbijbel. En weet u wat, ter compensatie van de foto geef ik u het recept. Lisette vindt dat vast niet erg. En uw huisgenoten ook niet, als u hen deze pannenkoeken morgenochtend serveert.

Hier komt ie:
* voor 8 tot 10 pannenkoekjes heb je nodig:
- 200g gezeefd tarwemeel (ik gebruik vaak een mengeling van witte bloem en speltbloem)
- 2 tl bakpoeder
- verse vanillerasp van 1 peul
- 1 el zonnebloemolie
- 450 ml sojamelk of rijstmelk
- 1 1/2 el agavenectar (kan je ook vervangen door rijststroop)
- snufje zout
- ev. 100g rozijnen (ik doe het meestal zonder)

* klaar, start:
- mix bloem, bakpoeder en vanille in een kom
- voeg al roerend sojamelk, agavenectar en olie toe
- goed roeren en niet mixen, anders worden de pannenkoeken taai
- scheutje olie verhitten in de pan en bakken maar!

Nu ik dat hier zo schrijf, heb ik al spijt dat ik mijn portie al heb gehad voor vandaag. Maar bel mij gerust morgenochtend!

groeten uit Firenze.

Kent u dat, zo van die zaterdagen die voelen als een zondag? Uiterst onaangenaam. Vandaag was noch droom noch dag, noch werk noch weekend, noch rok noch broek. Enfin, ik was vandaag niet te genieten.

Gelukkig zijn er andere mensen die zich daar geen fluit van aantrekken. Mijn man M. bijvoorbeeld. Die zijn dag kon al niet meer stuk toen hij vanochtend om 9u al 3 fruitvliegenvallen had gebricoleerd. De ene zette hij zowat in de fruitmand, de andere in zijn wormenbak (ja, dat vermicomposteren, dat is een ambacht) en de derde moet ik eigenlijk nog vinden, realiseer ik me nu. Ik mag hopen dat ik die straks niet in de sokkenlade vind. Maar bon, toen vervolgens de eerste fruitvliegen in de val vlogen was het helemaal feest voor M. Het kan soms simpel zijn. Poepsimpel zelfs. Want zo'n fruitvliegenval, die knutsel je zo in elkaar op minder dan 60 seconden. En het werkt nog ook. Echt genieten is dat voor M.

Dan waren er vandaag ook nog mensen bij wie het er niet toe doet of het nu zaterdag of zondag of desnoods maandag is. Mensen die op vakantie zijn. En die me vrolijke mails sturen met als onderwerp "groeten uit Firenze". Met een kiekje erbij. En zie nu!

Ik mag hopen dat u het herkent. Dat t-shirt, bedoel ik dan. Die David van Michelangelo staat daar alleen maar in de weg, daar moet u niet naar kijken. Maar dat t-shirt, beste mensen, dat is dit en dat heeft die vrolijke dame in mijn shop gekocht en in haar reiskoffer gestopt en meegenomen naar Firenze en dat daar aangetrokken om dan voor dat Davidje te gaan staan om haar reisgezel een foto te laten nemen om die dan naar mij door te sturen. Wel, dat is nu eens genieten voor mij, zie! En het is nog maar zaterdag, het weekend is nog lang niet voorbij!

vandaag hoort u het eens van Kelly.

Ik maak het me even makkelijk. Het is tenslotte 31 augustus. De dag voor 1 september. En ik ontdekte net dat ik precies 2 maanden geleden iets vergat op school. De rugzak van de zoon namelijk. Met daarin: een brooddoos, ongetwijfeld vol korsten, en een drinkfles, ongetwijfeld nog halfvol melk. Dat is goed voor de biodiversiteit op school, ongetwijfeld. Maar niet voor de gemoedsrust thuis. Daarom maak ik het me dus even makkelijk. En leid ik u verder naar het blog van Kelly: Ma vie en vert. Ze maakte me vandaag vreselijk vrolijk. Zo namelijk.

SMS vanuit het kraambed.

"Hé, GOEDvandoen staat in Vitaya", sms'te de schoonzus. Ik wist van niets. Maar nu dus wel. Gelukkig heb ik zo mijn handlangers. Ze doen hun werk grondig, trouw, overal en in alle omstandigheden. Zelfs in het kraambed.

rotvakantie.

"Wat een rotvakantie", zei de zoon vanmorgen. Niet 1 keer zei hij dat. Maar wel 20 keer. Of misschien nog meer. In elk geval zoveel keer dat ik er hetzelfde over begon te denken. Die regen! Gruwelijk. De kinderen die nu al voor de tweede keer de ziel uit hun lijf hoesten en zakdoeken vol snotteren! Ellendig. Geen voet op buitenlandse bodem gezet! Saai. Zelfs het grote opruimplan mislukte. Maar hé, die regen diende wel voor iets. We draaien sinds deze vakantie namelijk al onze wasjes op regenwater. Ha! En dat die kinderen nu weer ziek zijn, is eigenlijk een beetje onze eigen schuld. We gingen namelijk vorige week per velo naar een familiefeest, 54km! Ha! De kinderen zaten de rit 4 uur lang vrolijk uit. Helaas half in hun onderlijf, daar kon niet anders dan gehoest op volgen. En nee, we gingen niet op reis. Maar we gingen wel zwemmen, wandelen, tentoonstellingen bezoeken en goed tafelen. En wat doet een mens meer dan dat op vakantie? Ha! Zomaar spontaan doet de dochter trouwens sinds enkele weken haar gevoeg op het toilet. Au revoir pampertijdperk. Ha!
Een rotvakantie? Ja. Maar dan wel een ecologische rotvakantie. Ha!

Goed gesmurft.

Frankfurt. Het was me wat. Leuk. Had ik niet gedacht. Zeker niet de ochtend van het vertrek. De trein vertrok namelijk vroeg. Zo vroeg dat ik het uur blauw zag. En er zelf wat blauw van werd:

Maar dat had vermoedelijk ook iets te maken met de geur van fresh kebab in de trein. En dat voor zonsopgang. Ramadan dus. Blauw of niet, altijd solidair, dus ik joeg er ook maar meteen mijn volledige boterhammenpakket door. Om nadien in halfslaap fluks tot in Frankfurt te smurfen. Nog een taxirit met samengeknepen billekes (die Duitsers! zo vlammen!) erbovenop en ik was waar ik moest zijn. Innatex dus, de beurs voor textiel dat uw leven verandert:

Foto: Peter Porst, Innatex

Waarlijk Interessant! Ook al verdwaalde ik bij wijlen in de - nog niet met uitsterven bedreigde - geitenwollenhippiejungle, zolang ik mijn neus volgde, botste ik vooral op vet cool en vet goed spul.
Kommen dran, ergens begin oktober:

Hypnosis voor de Mädels. Echt straf goed!

Green Cotton voor de kinderen. Maf gestreept goed! En nog veel meer, natuurlijk. Maar het moet spannend blijven. Heel spannend, want Innatex stond al helemaal in het teken van de zomer 2012. En dat duurt naar mijn gevoel nog wel spannend lang.  Verder... * liet ik me op de beurs fotograferen door de persfotograaf van dienst. Geheel per ongeluk, u ziet dat:  foto: Peter Porst, Innatex

* krabbelde ik Ristoffa's vol en dronk ik sloten biolimonade. Uit het flesje natuurlijk, een kwestie van integratie:

* hing ik na de beursuren nog wat de toerist uit. Mooie kerk, mottig shoppingcenter:

* begon ik weer te twijfelen over de naam van mijn shop. Was het niet beter:

?

* genoot ik van het uitzicht uit het hotelraam, 's morgens in de vroegte:

Het uur blauw was toen net voorbij. En het was tijd om weer naar huis te smurfen. 

GOEDvandoen geht los!

"Frankfurt ist die fünfgrösste Stadt Deutschlands und ist eine Messemetropole." Tot zover ongeveer mijn herinnering aan de lessen Duits op de schoolbanken, al is er ook iets blijven hangen van "ausbeimitnachseitvonzu". Of iets dergelijks. In elk geval: dit weekend geht's richtig los. Ik trein naar - jawohl - Frankfurt. Ik ga daar niet naartoe om mijn Duits nog eens naar believen te kunnen praktiseren. Ook niet omdat ik denk dat het daar mooi is. Of leuk. Nee. Leuk associeer ik toch eerder met andere plaatsen. Ik ga daar naartoe om te werken. Het gezapige zomervakantieritme wat uit de kleren schudden en 2 dagen in een - ongetwijfeld duffe - beurshal rondhangen. Frankfurt ist eine Messemetropole. Ik zei het al. En ik wist dat dus al langer dan vandaag. Innatex is de naam. Ofte: "Europas grösster Fachmesse für nachhaltige Textilien", zo u een woordje uitleg wil. Ik ga daar - streng als geen ander - de allerduurzaamste én allersubliemste merken voor u opvissen, zodat u dit heerlijk goed alleen nog maar via mijn shop hoeft te vangen. Das macht doch viel Spass!

Ondertussen staat er ook alweer wat nieuws en moois op u te wachten in het hoofdkwartier. Een glimp:

Iets met feest en kleur en pret en een engel.

Iets met vlekken en lieveheersbeestjes en generalen.

Iets met paddestoelen en plustekens en gekakel.

Bis bald, liebe Freunden!

Tschüssi, 

die Helga.

all ways lead to Way Basics

Die Way Basics, dat is een gerief. Eerlijk waar. Er gaat geen dag voorbij of de kartonnen kubussen worden ten huize GOEDvandoen in alle toonaarden bejubeld.

Uiteraard worden ze voor professionele doeleinden ingezet:

Maar ook achter de schermen worden ze à volonté door alle gezinsleden naar eigen behoeftes en inzichten gebezigd. Vooral de kinderen blijken op dit vlak over nogal wat inzichten te beschikken.

Plots zijn namelijk plaatsen die onbereikbaar horen te zijn uiterst toegankelijk:

Je kan je er in verstoppen. Niemand die je dan nog ziet. Echt niet:

De kinderen kunnen ook plots samen de afwas doen. Of iets dergelijks:

Je kan er mee racen:

Je kan er je dagelijkse Pilates-training op doen: 

Eindelijk wordt ook duidelijk hoe de befaamde doorzaaggoocheltruc in elkaar zit: 

De Way Basics zijn bovendien zo vederlicht dat de Zoon puur voor het plezier regelmatig met 2 kubussen in de armen het huis doorkruist:

Maar uiteraard is het ook 's werelds beste kinderkrukje:

waar je ook een poes in kan stoppen, om maar iets te noemen:

En als je er twee hebt, kan je er gewoon zelfs een heerlijk uiltje op knappen:

Echt goed gerief. Zoals ik al zei. 

De Dolle Doppers!

Ha, je dacht dat ik het alweer over deze fabuleuze Doppers zou hebben, nietwaar? Gefopt! Al komen ze tijdens zomerse vakantiedagen goed van pas, daar niet van. En al begint de voorraad serieus te slinken. Dus klik gerust even door en schaf er je even gerust een aan, je gaat daar zeker deugd van hebben. Daar dus niet van.

Maar: de doppers! Ofte: het succesverhaal van de tuinbonen. Het ging zo: de kinderen waren ziek. En de moeder zocht wat makkelijk vertier. Voor de kinderen, weliswaar. Maar geen bouwkraan, geen ridder, geen verfborstel en zelfs geen allersnoezigste poes kon hen plezieren, noch vertieren. Dus dacht de moeder: ik kook snel een voedzaam maal, laat de kinderen de buikjes rond eten en stop ze vervolgens voldaan in bed. Dat is uiteindelijk ook makkelijk vertier. Vooral voor de moeder.

Ter voorbereiding van het maal zette de moeder een zakje biodynamische tuinbonen op tafel.

En toen gebeurde het. De kinderen rolden spontaan uit de zetel, scandeerden vrolijk "tuin-bo-nen!"en schaarden zich rond de tafel om de moeder een handje toe te steken bij het doppen. 

Tuinbonen doppen ging nog nooit zo snel: 

Tuinbonen doppen was nog nooit zo verrassend:

Tuinbonen werden nog nooit zo uitvoerig bestudeerd: 

Tuinbonen werden ook nog nooit zo hardhandig behandeld: 

Er volgde zelfs een wedstrijd tuinboonschieten: 

Kortom, tuinbonen doppen was nog nooit zo dol! 

En na het maal... sliepen de kinderen lang en gelukkig!

ooooooooooooooo

En zo geschiedde het dat ik op een maandagochtend op de E40 richting Brugge snelde. Alweer met een bijzondere missie, dat spreekt. Enige dagen voordien werd ik namelijk tot in het diepst van mijn ziel geroerd. Door een foto van een kat dan nog wel. Op Facebook dan nog wel. Een bericht van Kittenopvang Mies Poes over kleine Lewis, 9 weken oud, een vondeling. Hij zocht een adoptiegezin. En hij keek me zo recht in het hart met zo'n mooie ogen dat ik niet anders kon dan "ooooooooo" zeggen, een beetje klaaglijk bijna. De kinderen kwamen onmiddellijk aangelopen, ietwat ongerust. Maar toen ze de foto van Lewis zagen, konden zij ook niets anders meer uitbrengen dan "ooooooooo". Wij wisten het dus meteen, Lewis was de onze. Het was enkel nog een kwestie van M. overtuigen. Dacht ik. Want hij wou nog een jaartje wachten voor we een derde telg in huis zouden nemen. Zei hij altijd. Tot hij Lewis zag. "Ooooooooooo".
Bingooooooooooo!

Reclame:

En oooooooooo wat een heerlijk beestje is het. Lief, grappig, vrolijk, speels, zindelijk. De dochter kan er nog wat van leren.
Er is wel 1 voorwaarde aan zijn verblijf verbonden: poezebeest mag onze ecologische voetafdruk niet verhogen. Ik verdiep me dus deze dagen in de composteerbare kattenbakvulling, veggie kattenbrokken en duurzame speeltjes. Waarlijk interessant, heus!

mijn volgende webwinkel

Soms worden goede ideeën een mens zomaar in de schoot geworpen. Of in dit geval: in de brievenbus. Ziehier:

De naam van mijn volgende webwinkel ligt al vast!