Das Experiment.

Je kon er niet naast lezen: het Fair Fashion Fest was dus een succes. Een slordige 2800 fair fashionista's bracht het op de been. Schoon volk. Leuk volk. Eerlijk volk. Ik was dus in mijn nopjes. Sowieso als ik eens écht winkeltje mag spelen.

De letters uit mijn vorige bericht raakten zelfs nog tijdig volledig geschilderd ook.

En ja, tussen het winkeljuffen door liet ik me befotograferen voor Fashion Revolution Day op 24 april, want uiteraard gaat GOEDvandoen dan ook los.

Voilà, we beginnen bescheiden. Toen ik deze foto zag, vreesde ik even dat ik de hele dag mijn schoenen verkeerd aan had, maar ik vermoed dat ik gewoon net even mijn benen kruiste. Winkeljuffen doen dat wel eens. Om er elegant uit te zien. Of zo.

En dan kwam ook de VRT nog eens in mijn kraam filmen.

Uiteraard deed ik alsof dat elke dag gebeurt, maar toen 's avonds "oedvand" in beeld kwam in het journaal, vond ik dat dan toch precies wel een beetje bijzonder.

Maar waar ik het eigenlijk over wou hebben: ik deed een experiment. Tussen al mijn nieuwe, keurig geprijsde spullen, smokkelde ik een mandje, met het volgende bericht:

"Grabbel, kies en betaal de prijs die jij eerlijk vindt..." dus. Daar weten de fairfashionfesters wel raad mee, dacht ik zo. Nou, dat viel wat tegen. In den beginne werd het bericht met ongeloof gelezen, er volgde daarop wel eens druk heen-en-weer-gefluister maar nooit luid genoeg om mij ter ore te komen. Heel soms durfde een der fezelaars wel eens het bovenste kledingstuk optillen, maar niemand die lustig begon te graaien, laat staat een gesprek aanknoopte met de winkeljuffrouw over eerlijke prijzen. Terwijl die winkeljuf eigenlijk niets liever wou en de context van het festival er toch wel naar was. Enige aanmoediging was dus vandoen. Daarop volgde dan toch enig gegraai.

Uiteindelijk werd een jurkje opgevist. De dame in kwestie (niet de dame op de foto!) vond het 8€ waard, stopte vlug het geld in mijn hand, draaide zich met een gezwinde zwaai en een gelukzalige glimlach om en vervolgde als bezeten haar shoppingtour. Op zoek naar andere spotkoopjes, vermoed ik. Want eerlijk, zeg: 8€! Voor een jurk van fairtrade biokatoen! Voor dat bedrag koop je zelfs geen Bangladeshjurk bij H&M. Even wilde ik de koopster proberen opsporen, met een bericht door de intercom of zo: "wil de dame die zonet voor 8€ een jurk kocht bij GOEDvandoen zo vriendelijk zijn zich opnieuw naar de stand te begeven?" Niet omdat ik haar meer geld wilde laten dokken, maar wel voor een serieus gesprek. Maar nog voor ik in actie kon schieten, diende zich een volgende graaister aan. En uit het mandje diepte ze op: dezelfde jurk! Ze overlegde even met mij en met haar lief en met zichzelf en uiteindelijk sprak ze: "55€ voelt voor mij als een eerlijke prijs."

Eerlijk: het leven van deze winkeljuf is waarlijk interessant!

(Met dank aan alle bezoekers en medewerkers van Fair Fashion Fest en ook Philip Lacante voor de foto's)

GOEDenavond

Het zit zo: komende zondag vindt het allereerste en ongetwijfeld allerbijzonderste Fair Fashion Fest Gent plaats. Dat het daar gaat knallen staat vast. En dat zeg ik niet omdat GOEDvandoen uiteraard ook van de partij is. Dat zeg ik omdat het daar echt gaat knallen. Op het programma een machtige modeshow, kritische documentaires, inspirerende workshops, lezingen, alles uiteraard over eerlijke mode. Om duizelig van te worden. Ik heb er dus keihard zin in, al zal ik vooral marktkramen en de rest van dat (h)eerlijk festival missen. Maar ik stel voor dat jullie allemaal komen en al die dingen meepikken en me er daarna uitvoerig over komen berichten, onderwijl kunnen jullie dan ook nog een schoon stukje van mijn collectie bewonderen.

Maar goed, ik heb daar dus een kraam. En om mijn kraam te benoemen, bricoleerde ik dit:

Dat is leesbaar, niet?

Maar in plaats van die letters meteen te schilderen wegens geen tijd te verliezen, zat ik opeens te anagrammen. Je kent dat wel, letters door elkaar gooien en een nieuw woord proberen maken. Met het gejoel en de anagrampogingen van de kinderen ertussen bleek dat niet zo simpel.

We kwamen tot dit:

Maar dat sloeg op niet zo veel. En we hadden 3 letters over.

Dan was er dit:

Toen hadden we er nog maar 2 over. Dat was al beter.

En toen maakte de zoon er dit van:

Ik vond dat al redelijk straf. Maar ondertussen waren we wel elke link met GOEDvandoen kwijt. Dat vond de zoon echter geen bezwaar. Het volgende dat op tafel lag was: 

Voilà. Ondertussen moest er vanalles dringends gebeuren en zette ik de kinderen maar aan het schilderen. Kinderarbeid ter voorbereiding van het Fair Fashion Fest, het is proper.

Maar ze deden het graag en kregen ondertussen zelfgebakken koekjes bij wijze van vergoeding en ze mochten pipi gaan doen wanneer ze dat wilden, dus de omstandigheden en de sfeer waren opperbest.
Bovendien mochten ze ook stoppen wanneer ze wilden en dat was uiteraard voor de letters allemaal geschilderd waren. Ha ja.

Het anagram bleef in mijn been bijten. Ik zag het niet. En dat vond ik een gemiste kans, want hoe leuk zou dat niet zijn om de letters van GOEDvandoen zo nu en dan eens door elkaar te kunnen husselen en een prettig woord te vinden, enigszins gerelateerd aan GOEDvandoen. Ik besloot er een wedstrijd voor uit te schrijven. De eerste die met een GOED anagram op de proppen komt, krijgt 4 seizoenen na elkaar een t-shirt van GOEDvandoen, helemaal naar keuze. Zo dacht ik het. Schone prijs, toch.

En toen viel de avond. De kinderen sliepen. Vertederd keek ik nog eens naar die half geschilderde letters. En opeens zag ik het:

Meer heb ik daar niet aan toe te voegen. Maar als je graag letterkeert: ga je gang, de wedstrijd gaat nu in!

40 dagen (uit)zonder(ing)

Hoe rap het soms kan gaan. In de krant belanden. Het overkwam me nog eens vorige week. De ene dag kreeg ik telefoon van een journaliste van Het Laatste Nieuws, de volgende dag stond er een fotograaf in mijn huis en de dag daarop werd mij een krant bezorgd met daarin dit:

Daar sta ik dan, tussen Youssef die zich 40 dagen terugtrekt uit de sociale media en Silvester die 40 dagen zijn vork niet in een sappig stuk vlees zal prikken. Ik verban de auto. Mijn laatste guilty pleasure in mijn verder en overigens zeer milieuvriendelijk leven, daar kan je van op aan. Enkele jaren geleden deden we het al eens 40 dagen bijna zonder. Op 2 autoritten na dus. Ik vertel het aan de journaliste aan de telefoon, lach er even bij (zo staat toch in de krant). Ze klinkt ontgoocheld: "ah, 2 keer gezondigd toen?" Even heb ik het gevoel dat ze het gesprek met 10 weesgegroetjes en een pets op mijn poep gaat afsluiten, maar nee: "Allez, dit jaar dan voor echt", zegt ze. Ja, dit jaar voor echt.

Inmiddels is de vasten ingegaan. Ik lap er voor de leut nog een paar dingen bij, zoals Dagen Zonder Vlees (voel je vrij je aan te sluiten bij de GOEDvandoen-groep) en Dagen Zonder Rommel. Het ene vraagt niet de minste inspanning, het andere...
Maar ik wil het. En voor echt. Dus onversaagd ga ik er tegenaan. Met lijstjes, klasseermappen en meditatie, om het gevoel voor orde dat ongetwijfeld diep in mij aanwezig is, op te roepen. En dan zie ik opeens dat groene briefje, dat al een maand voor mijn neus op het magneetbord hangt:

Autokeuring! "Ten laatste op de uiterste geldigheidsdatum van uw huidig keuringsbewijs". Of: 28 februari. Midden in de 40 dagen zonder! Oh ironie. Misschien moet ik even Het Laatste Nieuws opbellen...

Opeens.

En toen was er alweer een jaar voorbij. Opeens. Soms gaan de dingen zo. Opeens.

Zo zat ik onlangs opeens aan de thee en de koekjes met de fantastische Tine Van Lent, ook wel bekend als Creatine, met een portepluutje in de hand, kirrend van enthousiasme. De kern is hier porteplu. Ik nomineer het nu al tot Woord van het jaar 2015 in de categorie Lifestyle van Van Dale. Het klinkt zo heerlijk buitenaards en toch is de porteplu zo aards als wat. Het is een mysterieus geval. Maar duurzaam en praktisch als geen ander. Weldra kan je ze bij GOEDvandoen kopen. Gemaakt door Creatine. Van spul gevonden in Gent en soms omstreken, maar vaak gewoon in my neighbourhood. Lokaler wordt het niet.

Zo was ik onlangs ook opeens een paar dagen in Amsterdam. Ik zei het al: soms gaan de dingen zo. Ik was er samen met de fantastische Steffi de Bie. Opnieuw kirrend van enthousiasme. We sprongen even binnen bij Yumeko, waar we ons in het prachtige bedde- en badgoed rolden, allemaal 100% eco en eerlijk gemaakt, een mens zou van minder beginnen kirren. We aten de heerlijkste biohummus van de stad bij Vinnies en vertoefden uren in boekenwinkels en hartverwarmende, duurzame winkels als Guus, Brainydays, Hutspot, Sukha, Nukuhiva en dan vergeet ik waarschijnlijk nog de helft. Want toen werd het hart week. Van het zien en voelen van al dat goeds en moois. En van de heimwee naar mijn eigen shopje dat ook het voorbije jaar soms wat stiefmoederlijk werd behandeld. Wegens drukdrukdruk met moederen en werken en schrijven. En dan vergeet ik waarschijnlijk weer nog de helft.

Maar toen bleek onlangs ook opeens - vreemd dat de dingen soms zo kunnen gaan - dat ik mijn post op De Wassende Maan dit jaar zou verlaten. Op mijn verjaardag notabene. Ik besloot het als een prachtig cadeau te zien. Opnieuw meer tijd voor de dingen die me beroeren en bezielen. Zoals dat aardige webshopje van me. Ik heb er zin in. Er liggen mooie plannen op tafel. Er zitten prettige projecten in mijn hoofd. We beginnen alvast eens met een nieuwe website. Want die kwam er vorig jaar opeens niet meer zo heel erg van. Maar nu is ie er bijna. Misschien wel op mijn verjaardag. Die zal er opeens wel snel zijn.