Zo. De eerste kledingbibliotheek is een feit. In Amsterdam. Ha ja. Van geweldige ideeën hebben onze noorderburen best wel wat kaas gegeten. Het woord spreekt voor zich en is nu al genomineerd voor Woord van het jaar 2014 in de categorie lifestyle van Van Dale. Al ontbreekt het het woord nogal aan sex-appeal, vind ik zo. Kledingbibliotheek. Het klinkt me wat stoffig, al is dat op zich niet helemaal naast de kwestie.
Lena heet ze, de kledingbibliotheek. Je vindt er zowel originele stukken uit de jaren ’50 tot ’90 als pulls en rokken en broeken en sjaals en jurken en alles wat jij en ik maar werkeloos in de kast hebben hangen en willen loslaten voor een tweede leven. Het uitgangspunt is namelijk dat we 80% van de tijd slechts 20% van onze kleren dragen. Dat zijn straffe cijfers.
Het systeem klinkt wat ingewikkeld, met een puntensysteem en een lidmaatschap en zo je wil ook een strippenkaart - euh, kleding, strippen? - maar is het ongetwijfeld niet. Een boek uitlenen is uiteindelijk ook geen complexe materie, een broek is tenslotte maar 1 letter verschil.
Als predikant (of zoiets) van duurzaam consumeren gaat mijn hart een tikje sneller slaan van dit soort initiatieven. Hoera, schreeuw ik dan. Mijn zoon vraagt wat er te vieren valt. Ik jodel iets van slow fashion. Laten we op alle mogelijk manieren gaan hergebruiken en creatief wezen en gaan voor kwaliteit en veel moois en goeds! Ja, dat vindt de zoon een goed plan. Het is bovendien een ronduit spannende gedachte, naar de kledingbib gaan. Even een te gekke blouse scoren. Om ze aan het einde van de uitleentermijn te kunnen terugbrengen en je voor de gelegenheid in een tijgerbroek te hijsen. Ik zeg maar wat. Ik hou niet van tijgerbroeken. Maar in gedachten ben ik al op schattenjacht. De zoon ook. Hij vraagt of ze er een yoda-kostuum hebben.
En toch moet ik iets bekennen. Ik ril er ook een beetje van. Een kledingstuk is voor mij iets heel persoonlijks. Ik kies het met zorg uit. Ik draag het een eerste keer: het voelt alsof lichaam en kledingstuk elkaar nog wat moeten leren kennen. Ik draag het een tweede keer: het lichaam zegt “hé, we liepen elkaar al eens tegen het lijf”. Ik draag het een derde keer: ook al is het al gewassen, het kledingstuk ruikt naar mijn huis en leven, want dwaalt er wel eens in rond. De vierde keer is het helemaal van mij en voelt het lichaam zich er helemaal in thuis. En dan: wil ik het niet meer afgeven.
Dus huiver ik wat van de gedachte dat een kledingstuk om de 3 weken van lichaam wisselt. Al kan je de uitleentermijn vermoedelijk wel verlengen. Tenzij iemand anders het gereserveerd heeft. Of je al je maximaal aantal verlengingen achter de rug hebt. En krijg je dan ook een boete bij overschrijding van de uitleentermijn? Zo’n dingen, daar zit ik dan wel even mee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten